Sisin arakasında bekleyen yavaş yavaş bir sonsuzluk ayrılığı sanki...

Oysa bir zamanlar yalın ayak ay ışığına  bakardık. Ya şimdi! Varlığında yokluğuna hasret bir hıçkırığım boğazında düğümlenen...

  Yine yokluğuna döküldüm, kendim gibi. Bir yaz yağmuruna ağlarken buldum kendimi, meğer ayrılmışız... ve şimdi yüreğim göçmen kuşlara emanet.

  Nefti bulutların gözyaşları akıyor sensizliğimle birlikte kaldırımlara. Elimde mum; karanlık geceye inat, Ay’ı arıyorum gözlerin de...

  Hani sana,” tüm harfleri eklesem , bir sen eder mi?” demiştim ya: anımsar mısın bilmem?..

  Düşünüyorum da ne hayallerimiz vardı bizim. Sevgilim sen söyle: apansız biten neydi aramızda ki? Bıraktığın gibi kalmayan her sözde, anlamımı yitiriyorum...